Αντιγράφω δύο από τα σχόλια:
Δημιουργικές συνθετικές εργασίες
Προτάθηκαν πριν μερικά χρόνια για το γυμνάσιο από τον κ. Κασσωτάκη όταν ήτανε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Καλή ιδέα. Αλλά μόνον ιδέα. Λειτούργησαν; Ρωτήσατε πώς και γιατί; Επαναφέρεται η πρόταση για το Λύκειο πάλι από τον ίδιο και με φορέα αυτή τη φορά το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας. Η πρόταση συνεχίζει να είναι υπέροχη. Όμως χωρίς τις προϋποθέσεις που θα την στηρίξουν είναι από ρομαντική έως αφελής.
Δεν είμαι από τους «ειδικούς» που καλεί το Π.Ι. και το Κ.Ε.Ε. για συνεργάτες αλλά επιτρέψτε μου να πω μια «ταπεινή» γνώμη.
Η εργασία σε ένα θέμα είναι η ανώτερη εκπαιδευτική λειτουργία στο θέμα αυτό ανάλογα βέβαια πάντα με την εκπαιδευτική βαθμίδα, με τους εκπαιδευτικούς στόχους και με την προϋπόθεση ότι γίνεται σωστά.
Οι όροι, τα θέματα, ο τρόπος, ο έλεγχος διαφέρουν στις εργασίες που γίνονται στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο, με κορύφωση το Διδακτορικό.
Βασικοί συντελεστές για την εργασία είναι ο εκπαιδευτικός, το βιβλίο και φυσικά ο μαθητής που είναι ο ασκούμενος.
Πριν, λοιπόν, από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να έχουμε καλά αμειβόμενο εκπαιδευτικό, που θα έχει καθήκον, διάθεση και χρόνο να ασχοληθεί. Μετά, χρειαζόμαστε ενημερωμένες βιβλιοθήκες και πλούσια βιβλιογραφία. Τέλος, ο μαθητής πρέπει να έχει κίνητρα και χρόνο να ασχοληθεί. Καμία απ’ αυτές τις προϋποθέσεις όμως δεν έχει υλοποιηθεί στα σχολεία μας. ……………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ξεκινώντας από τους εισηγητές της «ιδέας» και φτάνοντας μέχρι πολλούς από τους καθηγητές που δίνουν τις εργασίες δεν προτείνεται βιβλιογραφία. Ποιος αλήθεια θα τη βρει; Μήπως μόνος του ο μαθητής στις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες των σχολείων; Μήπως οι ανυποψίαστοι βιβλιοπώλες που δεν ξέρουν και ούτε έχουν υποχρέωση να ξέρουν; Μήπως οι γονείς (αν είναι μορφωμένοι) στους οποίους μετατοπίζεται το πρόβλημα; Σίγουρα πάντως ασχολούνται οι φροντιστές που είναι τελικά οι αποδέκτες του όλου προβλήματος. Έτσι φαντάζεστε κύριε Κασσωτάκη να «χτυπήσετε» τα φροντιστήρια;
Αν η μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης είναι μόνο «ιδέες», θα μπορούσε κάθε ελληνικό καφενείο να είναι «κέντρο εκπαιδευτικής έρευνας»……………………………………………………
Ερωτήσεις κρίσεως
Κρίση χωρίς γνώση δεν υπάρχει. Κι όποτε υπάρχει, είναι καλύτερα να την λέμε επιπολαιότητα. Ακόμα όμως και αυτή η επιπολαιότητα καθώς και η μαντεψιά, η πρόβλεψη, η εικασία, αποτελούν για τους καθηγητές καθημερινές διδακτικές καταστάσεις και βρίσκουν μέσα από καθεμιά απ’ αυτές να αποσπάσουν την περισσότερη διδακτικά αξία όπου είναι δυνατόν.
Πάντως προηγείται η γνώση έστω και άκριτα ή η καθοδηγημένη κρίση-ανακάλυψη ενός συμπεράσματος.
Όλα αυτά και πολλά άλλα οι διδάσκοντες τα ξέρουν από την πείρα τους. Χειρίζονται, λοιπόν, μια τάξη με πολλούς τρόπους και με μεγάλη ποικιλία ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο ερωτήσεων και προβλημάτων. Η «μεταρρύθμιση» Αρσένη-Κασσωτάκη αντί να βάλει στόχο τη συγκέντρωση αυτής της πολύτιμης και πλούσιας πείρας των καθηγητών, να τους επιμορφώσει και να πειραματιστεί ίσως και σε νέες μορφές διδασκαλίας, ήρθε μνα τυποποιήσει αντίθετα απ’ ό,τι επαγγέλλεται την κρίση και τη γνώση. Μιλούν γι’ αυτά τα πράγματα λες και τα ανακάλυψαν αυτοί για πρώτη φορά τώρα. Λες και δεκαετίες τώρα στη σύγχρονη εκπαιδευτική μας ιστορία οι καθηγητές ήταν υπάλληλοι λογιστηρίου ή ληξιαρχείου. Λες και οι έλληνες επιστήμονες που κοσμούν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου προκύψανε εκ του μηδενός.
Περισσότερη σεμνότητα κύριοι μεταρρυθμιστές, περισσότερη γνώση και σκέψη, γιατί, αλλιώς, η κρίση σας είναι επιπολαιότητα και αν ζούσαν οι καθηγητές σας θα σας ξαναβάζανε στα θρανία να συμπληρώσουν την εκπαίδευσή σας.
- Θεσσαλονίκη .jpg (79.42 KiB) Προβλήθηκε 1923 φορές
Αυτό έμελλε να είναι και το τελευταίο τεύχος της Μαθηματικής Παιδείας.
Ο Χάρης είχε αρκετό υλικό για να βγάλει κι άλλο τεύχος αλλά περίμενε να δει πού θα κατασταλάξει το νέο σύστημα. Ταυτόχρονα, με το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, αρκετοί μαθηματικοί που είχαμε στέκι το βιβλιοπωλείο, διοριστήκαμε εκτός Θεσσαλονίκης. Οι καθημερινοί θαμώνες, χωρισμένοι σε βάρδιες (άλλοι περνούσαν το πρωί και άλλοι αργά το βράδυ, μετά τη λήξη των μαθημάτων των φροντιστηρίων στις 11), λιγόστεψαν.
Τον επόμενο χρόνο πέθανε κι ο Θόδωρος Καζαντζής.
Το βιβλιοπωλείο έγινε σιγά-σιγά ένα σχεδόν συνηθισμένο βιβλιοπωλείο...
- χωρίς τίτλο.JPG (67.94 KiB) Προβλήθηκε 1923 φορές
Λεωνίδας
